Το χρονικό της δικτατορίας (1967-1974) και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967
Στην Ελλάδα μια ομάδα συνταγματαρχών(οι Γ. Παπαδόπουλος, Ν. Μακαρέζος και Στ. Παττακός) συνωμοτούν κατά της νόμιμης δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας και με τη βοήθεια του στρατού καταλαμβάνουν την εξουσία, επιβάλλοντας δικτατορικό καθεστώς.
Συλλαμβάνουν τον τότε πρωθυπουργό, τους υπουργούς και χιλιάδες πολίτες και τους φυλακίζουν.
Οι δικτάτορες πλέον κυβερνούν την Ελλάδα και αποφασίζουν για οτιδήποτε χωρίς να ρωτούν τον ελληνικό λαό.
Ακολουθούν κατάργηση των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών, βία, λογοκρισία, φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορίες, ακόμα και δολοφονίες, όλων όσων διαφωνούσαν με το καθεστώς.
Πεζό: Οι γάτες τ’ Αϊ-Νικόλα (Γιώργος Σεφέρης)
Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας,
―σαράντα χρόνια αναβροχιά―
ρημάχτηκε όλο το νησί·
πέθαινε ο κόσμος και γεννιούνταν φίδια.
Μιλιούνια φίδια τούτο τ’ ακρωτήρι,
χοντρά σαν το ποδάρι ανθρώπου
και φαρμακερά
Στην Ελλάδα μια ομάδα συνταγματαρχών(οι Γ. Παπαδόπουλος, Ν. Μακαρέζος και Στ. Παττακός) συνωμοτούν κατά της νόμιμης δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας και με τη βοήθεια του στρατού καταλαμβάνουν την εξουσία, επιβάλλοντας δικτατορικό καθεστώς.
Συλλαμβάνουν τον τότε πρωθυπουργό, τους υπουργούς και χιλιάδες πολίτες και τους φυλακίζουν.
Οι δικτάτορες πλέον κυβερνούν την Ελλάδα και αποφασίζουν για οτιδήποτε χωρίς να ρωτούν τον ελληνικό λαό.
Ακολουθούν κατάργηση των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών, βία, λογοκρισία, φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορίες, ακόμα και δολοφονίες, όλων όσων διαφωνούσαν με το καθεστώς.
Πεζό: Οι γάτες τ’ Αϊ-Νικόλα (Γιώργος Σεφέρης)
Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας,
―σαράντα χρόνια αναβροχιά―
ρημάχτηκε όλο το νησί·
πέθαινε ο κόσμος και γεννιούνταν φίδια.
Μιλιούνια φίδια τούτο τ’ ακρωτήρι,
χοντρά σαν το ποδάρι ανθρώπου
και φαρμακερά
Η δήλωση του Γ. Σεφέρη κατά της χούντας (κλικ στον υπερσύνδεσμο).
ΝΟΕΜΒΡΗΣ του 1973
Έχουν περάσει 6 ½ ακριβώς χρόνια από τον Απρίλη του 1967.
Χρόνια σκλαβιάς που όπλισαν το λαό με θάρρος και μαχητικότητα.
Εκδηλώνονται νέες ταραχές – η χώρα αρχίζει να συγκλονίζεται από έντονες αντιδικτατορικές διαδηλώσεις.
Κάποτε έρχεται η στιγμή που όπως λέει και ο λαός μας «δεν πάει άλλο» και ο κόσμος ξεσηκώνεται να πνίξει τους δυνάστες του.
Και αυτός ο ξεσηκωμός ξεκίνησε όπως ήταν φυσικό από τα παιδιά,από τους φοιτητές, που μπήκαν μπροστά απαιτώντας τ' αυτονόητα,αυτά που κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει για να ζει με αξιοπρέπεια: «ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Αυτό το σύνθημα γράφτηκε παντού. Σε τοίχους, σε κολώνες, σε λεωφορεία, μα πάνω απ’ όλα γράφτηκε στις καρδιές των ανθρώπων που έτρεξαν να βοηθήσουν τα παιδιά τους.
Έχουν περάσει 6 ½ ακριβώς χρόνια από τον Απρίλη του 1967.
Χρόνια σκλαβιάς που όπλισαν το λαό με θάρρος και μαχητικότητα.
Εκδηλώνονται νέες ταραχές – η χώρα αρχίζει να συγκλονίζεται από έντονες αντιδικτατορικές διαδηλώσεις.
Κάποτε έρχεται η στιγμή που όπως λέει και ο λαός μας «δεν πάει άλλο» και ο κόσμος ξεσηκώνεται να πνίξει τους δυνάστες του.
Και αυτός ο ξεσηκωμός ξεκίνησε όπως ήταν φυσικό από τα παιδιά,από τους φοιτητές, που μπήκαν μπροστά απαιτώντας τ' αυτονόητα,αυτά που κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει για να ζει με αξιοπρέπεια: «ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Αυτό το σύνθημα γράφτηκε παντού. Σε τοίχους, σε κολώνες, σε λεωφορεία, μα πάνω απ’ όλα γράφτηκε στις καρδιές των ανθρώπων που έτρεξαν να βοηθήσουν τα παιδιά τους.
Είχε φτάσει η αρχή του τέλους!
Οι ημέρες που ακολουθούν είναι τραγικές, συγκλονιστικές, ορόσημο μιας καινούριας ζωής.
14 Νοέμβρη 1973
Οι φοιτητές της Αθήνας καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο.
Σύνθημά τους: ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ
Οι ημέρες που ακολουθούν είναι τραγικές, συγκλονιστικές, ορόσημο μιας καινούριας ζωής.
14 Νοέμβρη 1973
Οι φοιτητές της Αθήνας καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο.
Σύνθημά τους: ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ
Ώρα 7 μ.μ. Από 1.500 φοιτητές πάρθηκε η απόφαση «να μείνουμε απόψε στο Πολυτεχνείο».
Γύρω από το Πολυτεχνείο χιλιάδες αδούλωτοι Έλληνες τούς συμπαραστέκονται.
ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ
(Κωστούλας Μητροπούλου)
Πίσω απ' τα κάγκελα ελεύθεροι χιλιάδες
στο δρόμο περπατάει αργά η φοβέρα,
πίσω απ' τα σίδερα ονειρεύονται μανάδες
παιδιά που έχουνε αλλάξει σε μια μέρα.
Μπροστά απ' τα κάγκελα οι σκλάβοι που φοβούνται
όπλα κρατάνε και ο δρόμος τους ανήκει
πίσω απ' τα κάγκελα φωνές που δε φοβούνται
και μοιάζουν θάλασσα που πλέει ένα καϊκι.
Πίσω απ' τα σίδερα τα μάτια της γενιάς τους
χαμογελάνε σ' ένα φως που ξημερώνει
έξω στο δρόμο η ντροπή κι η παγωνιά τους
βήμα με βήμα την ελπίδα τη σκοτώνει.
15 Νοέμβρη 1973
Φοιτητές του Πολυτεχνείου, αλλά και άλλων πανεπιστημιακών σχολών της Αθήνας, καταλαμβάνουν τον χώρο της σχολής και από εκεί πλέον οργανώνουν τη διαμαρτυρία τους. Κρεμούν μεγάλα πανό στους τοίχους και στα κάγκελα με συνθήματα όπως «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», «ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ».
Εκλέγεται Συντονιστική Επιτροπή και λειτουργεί νέος πομπός, που τώρα ακούγεται σ’ όλη την Αττική. Υπερηφάνεια και συγκίνηση κατέχει όλους τους Έλληνες που τ’ ακούνε:
«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.
Λαέ, κατέβα στο πεζοδρόμιο, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις…»
Μέσα από τον ραδιοφωνικό τους σταθμό επικοινωνούν με τον κόσμο στέλνοντας μηνύματα για αντίσταση και κάνοντας εκκλήσεις για βοήθεια, οργανώνουν πορείες, διαδηλώσεις, κ.λπ. Η συμπαράσταση του κόσμου είναι άμεση. Πολλοί τρέχουν να προσφέρουν στους φοιτητές τρόφιμα, φάρμακα , και κυρίως να τους δώσουν κουράγιο.
Γύρω από το Πολυτεχνείο χιλιάδες αδούλωτοι Έλληνες τούς συμπαραστέκονται.
ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ
(Κωστούλας Μητροπούλου)
Πίσω απ' τα κάγκελα ελεύθεροι χιλιάδες
στο δρόμο περπατάει αργά η φοβέρα,
πίσω απ' τα σίδερα ονειρεύονται μανάδες
παιδιά που έχουνε αλλάξει σε μια μέρα.
Μπροστά απ' τα κάγκελα οι σκλάβοι που φοβούνται
όπλα κρατάνε και ο δρόμος τους ανήκει
πίσω απ' τα κάγκελα φωνές που δε φοβούνται
και μοιάζουν θάλασσα που πλέει ένα καϊκι.
Πίσω απ' τα σίδερα τα μάτια της γενιάς τους
χαμογελάνε σ' ένα φως που ξημερώνει
έξω στο δρόμο η ντροπή κι η παγωνιά τους
βήμα με βήμα την ελπίδα τη σκοτώνει.
15 Νοέμβρη 1973
Φοιτητές του Πολυτεχνείου, αλλά και άλλων πανεπιστημιακών σχολών της Αθήνας, καταλαμβάνουν τον χώρο της σχολής και από εκεί πλέον οργανώνουν τη διαμαρτυρία τους. Κρεμούν μεγάλα πανό στους τοίχους και στα κάγκελα με συνθήματα όπως «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», «ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ».
Εκλέγεται Συντονιστική Επιτροπή και λειτουργεί νέος πομπός, που τώρα ακούγεται σ’ όλη την Αττική. Υπερηφάνεια και συγκίνηση κατέχει όλους τους Έλληνες που τ’ ακούνε:
«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.
Λαέ, κατέβα στο πεζοδρόμιο, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις…»
Μέσα από τον ραδιοφωνικό τους σταθμό επικοινωνούν με τον κόσμο στέλνοντας μηνύματα για αντίσταση και κάνοντας εκκλήσεις για βοήθεια, οργανώνουν πορείες, διαδηλώσεις, κ.λπ. Η συμπαράσταση του κόσμου είναι άμεση. Πολλοί τρέχουν να προσφέρουν στους φοιτητές τρόφιμα, φάρμακα , και κυρίως να τους δώσουν κουράγιο.
|
Στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα οι φοιτητές καταλαμβάνουν τα Πανεπιστημιακά κτίρια. Οι αγρότες από τα Μέγαρα ξεκινούν για την Αθήνα. Στο Αιγάλεω γίνονται επαναστατικές εκδηλώσεις και ακολουθούν τέτοιες στις συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Όλη η Ελλάδα συμπαρίσταται στους ελεύθερους αγωνιζόμενους φοιτητές.
1050 ΧΙΛΙΟΚΥΚΛΟΙ
(Κωστούλας Μητροπούλου)
"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
δεν σού στειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιού σου,
ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.
"Εδώ Πολυτεχνείο ,εδώ Πολυτεχνείο!"
Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,
σε στόματα μανάδων η κατάρα.
Και τα κορίτσια και τ' αγόρια που μιλούσαν,
τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,
δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,
κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.
"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,
δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες,
πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες
1050 ΧΙΛΙΟΚΥΚΛΟΙ
(Κωστούλας Μητροπούλου)
"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
δεν σού στειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιού σου,
ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.
"Εδώ Πολυτεχνείο ,εδώ Πολυτεχνείο!"
Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,
σε στόματα μανάδων η κατάρα.
Και τα κορίτσια και τ' αγόρια που μιλούσαν,
τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,
δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,
κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.
"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,
δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες,
πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες
16 Νοέμβρη 1973
Πάνω από 150.000 άνθρωποι διαδηλώνουν γύρω από το Πολυτεχνείο και βροντοφωνάζουν με τους ελεύθερους φοιτητές «Κάτω η χούντα, η χούντα θα πέσει απ’ το λαό».
ΑΘΗΝΑ 16 Νοεμβρίου 1973
(Ημερολόγιο μιας εβδομάδας, Γιάννης Ρίτσος)
Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια
ωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη των ανδρείων
αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι
πως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου.
Ώρα 7 και μισή μ.μ. Ο δικτάτορας δίνει διαταγή να χτυπηθεί πρώτα η λαοθάλασσα, που είναι γύρω στο Πολυτεχνείο. Δακρυγόνα πέφτουν συνεχώς και κάνουν αφόρητη την ατμόσφαιρα. Ο λαός ανάβει φωτιές και τα εξουδετερώνει. Τώρα σφυρίζουν σφαίρες και οι πρώτοι νεκροί πέφτουν μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο. Ο λαός στήνει οδοφράγματα, δεν υποχωρεί, παλεύει άοπλος, παραμένει στη θέση του.
Ώρα 12 τη νύχτα .Μπαίνει στην Αθήνα στρατός και τανκ και καταλαμβάνουν επίκαιρες θέσεις. Ένα τaνκ εμφανίζεται μπροστά στην κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου. Η αστυνομία και ο στρατός διατάζουν να εκκενωθεί το κτήριο, αλλά οι φοιτητές δεν υπακούν.
17 Νοέμβρη 1973
Ώρα 2η πρωινή. Τα τανκ πλησιάζουν το Πολυτεχνείο.
«Φαντάροι, είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέλφια, μη μας χτυπήσετε, ελάτε μαζί μας» φωνάζουν οι φοιτητές και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός καταγγέλλει στον Ελληνικό λαό την ανίερη πράξη του δικτάτορα.
Πάνω από 150.000 άνθρωποι διαδηλώνουν γύρω από το Πολυτεχνείο και βροντοφωνάζουν με τους ελεύθερους φοιτητές «Κάτω η χούντα, η χούντα θα πέσει απ’ το λαό».
ΑΘΗΝΑ 16 Νοεμβρίου 1973
(Ημερολόγιο μιας εβδομάδας, Γιάννης Ρίτσος)
Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια
ωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη των ανδρείων
αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι
πως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου.
Ώρα 7 και μισή μ.μ. Ο δικτάτορας δίνει διαταγή να χτυπηθεί πρώτα η λαοθάλασσα, που είναι γύρω στο Πολυτεχνείο. Δακρυγόνα πέφτουν συνεχώς και κάνουν αφόρητη την ατμόσφαιρα. Ο λαός ανάβει φωτιές και τα εξουδετερώνει. Τώρα σφυρίζουν σφαίρες και οι πρώτοι νεκροί πέφτουν μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο. Ο λαός στήνει οδοφράγματα, δεν υποχωρεί, παλεύει άοπλος, παραμένει στη θέση του.
Ώρα 12 τη νύχτα .Μπαίνει στην Αθήνα στρατός και τανκ και καταλαμβάνουν επίκαιρες θέσεις. Ένα τaνκ εμφανίζεται μπροστά στην κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου. Η αστυνομία και ο στρατός διατάζουν να εκκενωθεί το κτήριο, αλλά οι φοιτητές δεν υπακούν.
17 Νοέμβρη 1973
Ώρα 2η πρωινή. Τα τανκ πλησιάζουν το Πολυτεχνείο.
«Φαντάροι, είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέλφια, μη μας χτυπήσετε, ελάτε μαζί μας» φωνάζουν οι φοιτητές και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός καταγγέλλει στον Ελληνικό λαό την ανίερη πράξη του δικτάτορα.
adelfia_mas.mp3 | |
File Size: | 1200 kb |
File Type: | mp3 |
aoploi.mp3 | |
File Size: | 1273 kb |
File Type: | mp3 |
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος (Τ. Λειβαδίτη)
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
(…)
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Ώρα 3 πρωινή. Ένα τανκ γκρεμίζει τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου κι ας είναι στα κιγκλιδώματα φοιτητές. Ρίχνονται ριπές. Στρατός και αστυνομικοί μπαίνουν στο προαύλιο. Οι φοιτητές προσπαθούν να φύγουν, αλλά δέχονται άγριες επιθέσεις. Πολλοί φαντάροι προστατεύουν και βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι οδομαχίες συνεχίζονται γύρω από το Πολυτεχνείο μέχρι το πρωί.Αρκετοί είναι οι νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες.
Έχει γίνει η αρχή για την πτώση της δικτατορίας.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
(…)
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Ώρα 3 πρωινή. Ένα τανκ γκρεμίζει τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου κι ας είναι στα κιγκλιδώματα φοιτητές. Ρίχνονται ριπές. Στρατός και αστυνομικοί μπαίνουν στο προαύλιο. Οι φοιτητές προσπαθούν να φύγουν, αλλά δέχονται άγριες επιθέσεις. Πολλοί φαντάροι προστατεύουν και βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι οδομαχίες συνεχίζονται γύρω από το Πολυτεχνείο μέχρι το πρωί.Αρκετοί είναι οι νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες.
Έχει γίνει η αρχή για την πτώση της δικτατορίας.
ΑΘΗΝΑ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ (Ημερολόγιο μιας εβδομάδας, Γιάννης Ρίτσος)
Με τους αγκώνες στηριγμένους στην ποίηση, με τα μάτια κλεισμένα στις παλάμες
ακούω τη φωτιά.
Ανεβαίνει.
Σκοτωμένοι επί τόπου μπροστά στο παράνομο μικρόφωνο
κι η φωνή τους ακόμα.. - Αδέρφια, αδέρφια, πάνω απ΄ το αίμα τους, με το αίμα τους
πάνω από την αγρυπνισμένη Αθήνα
Πως μπορείτε λοιπόν; Πως μπορείτε;
(ακούστε εδώ όλο το "Ημερολόγιο μιας εβδομάδας" από τον Γιάννη Ρίτσο)
25 Νοέμβρη 1973
Με επέμβαση του στρατού ανατρέπεται ο Γ. Παπαδόπουλος και νέος δικτάτορας αναδεικνύεται ο ταξίαρχος Δημ. Ιωαννίδης. Το καθεστώς Ιωαννίδη θα ανατραπεί ύστερα από 8 μήνες.
15 Ιουλίου 1974
Οι δικτάτορες συνωμοτούν εναντίον του ηγέτη της Κύπρου Μακαρίου, προχωρώντας σε απόπειρα δολοφονίας του. Έτσι στις 20 Ιουλίου οι Τούρκοι βρίσκουν την ευκαιρία να εισβάλουν στο νησί χωρίζοντάς το στα δύο. Το τέλος της δικτατορίας πλησιάζει.
24 Ιουλίου 1974
Η δικτατορία καταρρέει και επανέρχεται η δημοκρατία.
.....Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ - δύσκολος δρόμος.
Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς
όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και μετράς το σφυγμό του
πόνου σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι χειροπέδες.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος…
Με τους αγκώνες στηριγμένους στην ποίηση, με τα μάτια κλεισμένα στις παλάμες
ακούω τη φωτιά.
Ανεβαίνει.
Σκοτωμένοι επί τόπου μπροστά στο παράνομο μικρόφωνο
κι η φωνή τους ακόμα.. - Αδέρφια, αδέρφια, πάνω απ΄ το αίμα τους, με το αίμα τους
πάνω από την αγρυπνισμένη Αθήνα
Πως μπορείτε λοιπόν; Πως μπορείτε;
(ακούστε εδώ όλο το "Ημερολόγιο μιας εβδομάδας" από τον Γιάννη Ρίτσο)
25 Νοέμβρη 1973
Με επέμβαση του στρατού ανατρέπεται ο Γ. Παπαδόπουλος και νέος δικτάτορας αναδεικνύεται ο ταξίαρχος Δημ. Ιωαννίδης. Το καθεστώς Ιωαννίδη θα ανατραπεί ύστερα από 8 μήνες.
15 Ιουλίου 1974
Οι δικτάτορες συνωμοτούν εναντίον του ηγέτη της Κύπρου Μακαρίου, προχωρώντας σε απόπειρα δολοφονίας του. Έτσι στις 20 Ιουλίου οι Τούρκοι βρίσκουν την ευκαιρία να εισβάλουν στο νησί χωρίζοντάς το στα δύο. Το τέλος της δικτατορίας πλησιάζει.
24 Ιουλίου 1974
Η δικτατορία καταρρέει και επανέρχεται η δημοκρατία.
.....Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ - δύσκολος δρόμος.
Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς
όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και μετράς το σφυγμό του
πόνου σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι χειροπέδες.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος…
12.410 Και ένα Τριαντάφυλλα
Μια πρωτότυπη προσέγγιση στα γεγονότα του '73. Μέσα από τα µάτια μιας γάτας «περνά» η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην ταινία. Ο δημιουργός του φιλμ αξιοποίησε πραγματικές λήψεις από τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973 και τα «δείχνει» μέσα από τα μάτια μιας γάτας που ήταν στο Πολυτεχνείο τη μοιραία νύχτα, πριν από 12.410 συν μία ημέρες.
Παραγωγή:Ελληνική
Σκηνοθέτης: Ιορδάνης Ανανιάδης
Σενάριο:Ιορδάνης Ανανιάδης
Μουσική:Θόδωρος Βαμβουρέλης
Παραγωγή:ΕΡΤ Α.Ε.,Cels Unlimited,Ιορδάνης Ανανιάδης, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου
Μια πρωτότυπη προσέγγιση στα γεγονότα του '73. Μέσα από τα µάτια μιας γάτας «περνά» η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην ταινία. Ο δημιουργός του φιλμ αξιοποίησε πραγματικές λήψεις από τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973 και τα «δείχνει» μέσα από τα μάτια μιας γάτας που ήταν στο Πολυτεχνείο τη μοιραία νύχτα, πριν από 12.410 συν μία ημέρες.
Παραγωγή:Ελληνική
Σκηνοθέτης: Ιορδάνης Ανανιάδης
Σενάριο:Ιορδάνης Ανανιάδης
Μουσική:Θόδωρος Βαμβουρέλης
Παραγωγή:ΕΡΤ Α.Ε.,Cels Unlimited,Ιορδάνης Ανανιάδης, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου